Eros 1.0.0.
Eros 1.o.o. is de oude Eros. Niet de engeltjes schietende cupido: de kitscherige 2.04.16. Maar ik bedoel de derde entiteit die geschapen werd volgens de oudere Grieken. Eerst was er chaos. Toen was er moeder aarde met haar grote aarden borsten die waarschijnlijk naar de Alpen verwijzen. Maar er was nog geen licht, geen donker, geen tijd. De eerstvolgende kracht die er volgens de Grieken van node was: de oergod: EROS. De oorzaak van de dingen, of het verlangen dat in alles en iedereen aanwezig was. Ik zeg: de god van de motivatie. Oerkracht om te scheppen.
Vivacitas
Vivacitas is een thema dat me de laatste tijd bezig houdt. Het houdt Eros aan de praat. Hoe dat zo? We kennen het begrip: Vanitas? Vanitas-schilderijen zijn schilderijen waarin middels symbolen verwezen wordt naar de menselijke ijdelheid. Deze symbolen kunnen een schedel of botten zijn, maar ook gebruikte, kapotte boeken, verwelkte bloemen, uitgedoofde kaarsen. Het vertelt ons met een terecht wijzend vingertje: Wees niet ijdel, want de dood ligt op de loer. Deze soort schilderijen zijn vooral geproduceerd tijdens de Hollandse genre schilderkunst. Ik vind het idee van symboliek betreffende onze tijdelijkheid zeer bruikbaar. Maar niet met het doel om ijdelheid in te dammen. Neen, besef van de wetenschap dat we sterven, geeft ons extra reden om met volle overtuiging zo optimaal mogelijk te leven!!!!
Zo mogen deze schilderijen een aansporing zijn om te leven. Meer nog: om te existeren!!!! Ik heb me de naam “VIVACITAS” bedacht als pendant en tevens kritiek op “Vanitas” Want, is enige vorm van ijdelheid niet noodzakelijk om in deze westerse wereld te overleven?
Ik kan me geen mooier symbool voor onze sterfelijkheid voorstellen dan het tere skelletje van een vogeltje? Zelfs haar stoffelijk overschot is als een filigraan juweeltje en herinnert ons aan de fantastische veelvuldigheid en creatieve scheppingspotentie van de evolutionerende natuur.